پیش در آمدِ نودُ نُه

​​​​​​

 

پارسال این موقع دفترچه ام را برداشته بودم اولین تجربه ها و موفقیت های سال نودُ هفتم را می نوشتم و برای هر کدامشان ذوق می کردم، یک صفحه را هم جینگول کردم و آرزوهای کوتاه مدتی را کِ باید برای سالِ نودُ هشت برایشان تلاش میکردم و بِ دست میاوردمشان را لیست کردم.

از لیست اهداف و آرزوهای نودُ هشت یکدانه اش هم از قلم نیوفتاده است کِ هیچ، بخشی از آرزوهای بلند مدتم هم از زمان بیرون جهیده اند، کِ شُکر؛ از اینجا تا ماه!

اکنون زمان قفل شده است حوالیِ نودُ نُه!

و انگاری سال جدید کِ جلوتر برود قفل تر هم خواهد شد؛ همه چیزمان می خواهد بپیچد بِ هم؛ معلوم است!

چراغ های هشداری روشن شده اند کِ می گویند نودُ نُه را در هم تنیده و غلت خورده و پر هیجان و پر تحول و پر مکافات احتمالن خواهیم گذراند؛ تحول ها میشود قسم خورد کِ هیچ کدام شوخی نیستند و هیچ کدام بدون اشکِ غم یا شادی نخواهند بود.

نمی دانم تا چِ اندازه می شود برای نودُ نُه آرزو کرد و یا برنامه ی خاصی چید؛ انگاری کِ این سالِ پیشِ رو خودش آرزو باشد و یا زمینِ کشتِ اهدافِ سال های گذشته، انگار جمع بندیِ تمامِ آن کار هایی باشد کِ کرده ایم!

هر چه باشد و هر قدر پر چاله وُ پر تنشُ پر تحول باشد شبیهِ سکوی پرتاب است از دور!

شاید بعضی دگر دیسی هایش دردناک باشند اما قطعن بعد از آن فازِ شدیدن جدیدی چشم بِ راهِ رسیدن ما است.

برای نودُ نُه صبر آرزو می کنم تا هر چند سختُ هر چند دیر، برسد بِ نقطه ای کِ آغاز شود تمامِ خیر ها و برکاتِ دنیوی و اخروی بشری کِ بتوانیم در کالبدی نو دوخت از دروازه ی انتهاییِ قرن بِ سلامت عبور کنیم و این چنین در تاریخی عجیب و غریب و لمس نشدنی برای آیندگانِمان باقی بمانیم :)

 

بعد التحریر:

عکس را نمیدانم از کیست اما اولن بِ موقعیت مکانی عکاس حسودی ام می شود ( در حالِ حاضر البته موقعیت های مکانیِ زیادی برای غبطه خوردن دارم ) دومن پنجره ی مه گرفته ای کِ آن سویش پر از زیبایی است شبیه به نودُ نُه است، نمیدانم فقط، نودُ نُه آن پنجره است و یا آن فضای دلبرانه، هر چه است خدا آنجاست پیش از آنکه ما باشیم :)