سردارِ ایران؛ قاسمِ سلیمانی

کشته شدن قاسم سلیمانی، سردار ایرانی، مهر تائیدی بود بر عدم وجود پدیده ای غریب به نام "تفکر" و پدیده ای غریب تر به نام "حق" و حق شناسی!

 

کاش از دفاع دروغین از انسانیت دست برداریم.

کاش نقاب خوش رنگ و لعاب وطن پرستی، و نقاب به قول شما تیره ی دین پرستی را هم از صورت هامان برداریم.
کاش به جای هوچی گری و "توهین" کمی هم به تفکر و سکوت متمایل باشیم.

از حرص مغز هایتان ورم کرده؛
انقدر جای اندیشه و تفکر را با حرف های هجو و اغوا گرانه ی رسانه ( هر رسانه ای ) پر کرده اید، از دهانتان بوی گندِ بی مغزی بالا می زند.

فقط پنج دقیقه، بدون در نظر گرفتن اینکه "من" اکنون جدای از تمایلات شخصی ام و جدای از "کمبود" هایم و جدای از "عقده" هایم چه چیزی خنک کننده ی کله ی از حرص باد کرده ام است، فکر کنید.

دقت کنید که هیچ جای دنیا برایتان بهتر از این وطن خراب شده نمی باشد.
شمایی که دنیا را ندیده اید از مایی که دنیا را دیده ایم به شکل نصیحت خواهرانه ای این را بشنوید ( اگر گوش هایتان هنوز می شنوند  (: هیچ جای دنیا، هیچ مدعی حقوق بشری، هیچ کشور پیشرفته ای، هیچ جهان اولی و یا جهان سومی ای، شما را خارج از این ایرانِ ویران شده دوست ندارد...

دست از تخریب بردارید و محض رضای خدا کمی هم فکر کنید؛ کمی به جای هوچی گری به اصلاح همین خرابی هایی که هست فکر کنید!

اگر فاجعه ی آبان ماه محکوم است؛ که هست!
فاجعه ی تعارض به مقام عالی مملکت از آن هم محکوم تر است!

مشکل شما بیگانه زده ها این است که فرق دعوای خانوادگی را با دعوای غیر خانوادگی نمی فهمید!
مشکل شما این است کِ نگاهتان به دستِ بیگانه ایست کِ شکلاتی که به سمتِ کودکِ بی مغزِ ایران تعارف می کرده همیشه خونی بوده است و شما باز هم گولِ ظاهرش را خورده اید.

شما انقدر عقده و کمبودتان جلوی تفکران را گرفته است کِ دارید رسمن خود زنی می کنید!
به جز حزب پرستی، انزجار از دین و نفرت از مردم کشورتان و "بی غیرتی" هیچ چیز در کیسه ی تان نیست.

البته از کسی کِ سال هاست نتوانسته تمایزی بین "دین" و "نظام" قائل شود، هرگز انتظار تفکر نمی رود!

 

 

سر خُمِّ مِی سلامت ، شکَند اگر سبویی