شوریدنِ پروانه ها

...اگر سرنوشت، اقبال، تقدیر و بخت اندازه ی نقطه ای توانِ بروز داشته باشند، آن وقت "این" تنها اقبالِ صد در صدیِ زندگانیِ من است؛

 

شاید هم تنها دلیلِ متولد شدن؛

 

هدفِ مقدسِ زندگانی مگر جز این است کِ آدمی تمامیِ احساساتِ بشری را تا سر حدِ کمال از کاسه ی درکِ روحش لبریز سازد؟

 

جز این است...؟

.

.

.

+ آه کِ از نَفَس هایم پروانه می پاشد بِ درُ دیوارِ اتاق!