دولتِ مَسنَدِ شاهی بِ گدایی رِسد

این مهمانِ شدیدن نا خوانده و بد محلِ این روز ها خیلی زوایای جالبی دارد!

ازش خوشم نمی آید اصلن و سپاس گزارِ بودنش نمی توانم باشم؛ دل تنگی هایی حاصل کرده، جدایی هایی انداخته، حوصله سر بردگی، خمودگی، زوالِ جسم و سایِش اندیشه آورده است برایم و ناگفته نماند کِ اندکی سرفه ی خشک هم پیشکش گلویم کرده است :)

نگرانی هایی کِ برای سلامتِ عزیزانِ در حال تردد در شهرمان هم کِ شدیدن فشرده می کند اعصابُ روانِ خراشیده مان را.

اما تنها دردِ مشترکمان است؛

پیکره ی منحوس اش روی سرِ تماممان سایه افکنده است؛

سیل نیست کِ فقط دام های روستائیان را ببرد،

زلزله نیست کِ فقط خانه های سست پایه را ویران کند،

اختلاس نیست کِ فراموش شود،

هم از وزیر می کشد و هم از فقیر!

مساوات عادلانه را ( اگر چنین اضافه ای صحیح باشد ) دین نتوانست حاکم کند بر این مملکت اما بیماری توانست، حال آنکه وظیفه ی اصلی در قبال اجرای این برابری را مرگ از آغاز زیستن دارد بِ دوش می کشد اما گویی قدرتمندان خیالِ نامیرایی داشته اند تا کنون و این ویروسِ نچسب نورِ چراغ قوه اش را انداخته روی حقیقتِ میرایی و فنا ناپذیریِ تمامیِ انواعِ بشر؛ شاهُ گدا!